Τρίτη 27 Μαΐου, 2014
4ο Ετήσιο Συνέδριο Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης. Capital Link. Ομιλία Προέδρου Κατερίνας Παναγοπούλου
Κυρίες και κύριοι,
Πιστεύω βαθιά, πως κάθε θέμα ομιλίας και κάθε Συνέδριο ή Συμπόσιο, αποτελούν ιστορικά γεγονότα. Άρα, το ίδιο θέμα, σε διαφορετικό χρόνο, θα πρέπει να τυγχάνει διαφορετικής ανάγνωσης και ερμηνείας, ως ιστορικό γεγονός.
Σήμερα, εξετάζουμε θέματα που άπτονται, όχι μόνο, του οικονομικού περιβάλλοντος και της εταιρικής οργάνωσης, αλλά και ζητήματα, που άπτονται της ίδιας της κοινωνικής συνοχής στην Πατρίδα μας.
Ως εκ τούτου, τα ζητήματα που πραγματευόμαστε σήμερα, έχουν βαρύνουσα σημασία και εναπόκειται στην κρίση μας, εάν θα τα προσεγγίσουμε τεχνοκρατικά, πολιτικά, ανθρωποκεντρικά ή με άλλο τρόπο.
Πιστεύω, πως η συγκυρία επιβάλλει, να τα προσεγγίσουμε, με όλους αυτούς τους τρόπους, ώστε, στο τέλος της μέρας, να έχουν προκύψει από την αίθουσα αυτή συμπεράσματα και προτάσεις, τόσο χρήσιμα, που ουδείς θα μπορεί να τα προσπεράσει.
Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, στην «προ-κρίσης Ελλάδα», ήταν ένας τρόπος συμμετοχής των ενεργών πολιτών, στην πολιτειακή διεργασία, με μια οργάνωση, που παρέκαμπτε την κρατική δυσκινησία. Άρα, συμπλήρωναν τα κενά του συστήματος, χωρίς να υποκαθιστούν το κράτος.
Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις στην «Ελλάδα της κρίσης», δεν μπορούν να έχουν, ως αποστολή, την συμπλήρωση των κενών του συστήματος. Γιατί, πολύ απλά, τα κενά του συστήματος είναι τόσο μεγάλα, που αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.
Υπάρχει ένα τεράστιο κενό, στο Ελληνικό Πολιτειακό Σύστημα, το οποίο απειλεί να απορροφήσει, όχι μόνο, ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, αλλά, ολόκληρες γενιές. Και επειδή, όπως και στην φύση έτσι και στην πολιτική,
δεν υπάρχουν κενά, η πραγματική απειλή είναι ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας και η έξοδός της από την οντότητα της Συντεταγμένης Πολιτείας.
Αν αυτό συμβεί, τότε, δεν θα μιλάμε, πια, για Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αλλά, για «Αντι-Κυβερνητικές οργανώσεις» και «Αυτο-Οργανώσεις» έτοιμες, να παραδοθούν στον εύκολο δρόμο της παθητικότητας και των έξω – δημοκρατικών περιθωρίων. Βρίσκω, λοιπόν, συνετό, να ασχοληθούμε και με την μεγαλύτερη, ΜΚΟ της Χώρας μας, που τείνει να γίνει, η ίδια, «η Ελληνική Κοινωνία της Κρίσης». Μια κοινωνία, βαθιά απογοητευμένη, αποκομμένη από τον «Αξιακό της πλούτο». Θεατής, μιας πραγματικότητας, στην οποία, σε κάθε τοπική κοινωνία, δεν επαρκεί, επί παραδείγματι, μια ΜΚΟ, που να φροντίζει για την υγειονομική υποστήριξη λίγων αδυνάμων και την επισιτιστική βοήθεια λίγων απόρων. Και αυτό, γιατί σε μια χώρα, με τρία εκατομμύρια ανασφάλιστους και τέσσερα εκατομμύρια πολίτες, να συνορεύουν με την φτώχεια, είναι η ίδια η κοινωνία, μια απέραντη ΜΚΟ, που αγωνίζεται, να ανταπεξέλθει, όπως μπορεί, πέρα και έξω, από τα σύνορα των κρατικών πολιτικών, ανεξαρτήτως, κομματικής προέλευσης της Κυβέρνησης.
Για παράδειγμα. Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί στην «Ελλάδα της κρίσης», το Κοινοβούλιο, δεν νομοθετεί το απλό και αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, κάθε παιδί, από την γέννησή του, έως και την ενηλικίωσή του, θα είναι προστατευόμενο μέλος της Ελληνικής Πολιτείας, η οποία, ανεξάρτητα από τα προβλήματα των γονέων του, θα είναι υποχρεωμένη, να μεριμνά, για την πλήρη ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη, την δωρεάν μετακίνησή του και υπό προϋποθέσεις, για την σίτιση, την ένδυση και την υπόδησή του. Για την πρόσβασή του στις αθλητικές υποδομές Για τον αθλητικό εξοπλισμό του. Για την δωρεάν Παιδεία του.
Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί στην «Ελλάδα της κρίσης», οι άνθρωποι, που υπέστησαν τις συνέπειες, και που η κρίση τους τσάκισε το εισόδημα, πρέπει να αφήνονται σε μια πορεία, που θα τους τσακίσει και την αξιοπρέπεια.
Φίλες και φίλοι,
Ας δούμε την αλήθεια κατάματα.
Οι ΜΚΟ και τα προγράμματα Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, ούτε σημειακά, ούτε συνολικά, το κενό της Κυβερνητικής Οργάνωσης, ανεξαρτήτως Κυβερνώντος κόμματος.
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας, κάποιες σκέψεις μου, για τον πραγματικό ρόλο και την ανάγκη αναδιοργάνωσης των ΜΚΟ στην «Ελλάδα της Κρίσης».
Μιας κρίσης, πρωτίστως αξιακής και ηθικής, σε όλα τα επίπεδα.
Μιας κρίσης οφειλόμενης, στην πολυετή αποκλίνουσα πορεία μας, από όσα σημαίνουν Ελλάδα, από όσα γεννήθηκαν εδώ και όσα γέννησαν την δημοκρατία, την φιλοσοφία, την τέχνη, την κοινωνική συνοχή και οργάνωση.
Μιας κρίσης οφειλόμενης, στην πολυετή αποκλίνουσα πορεία μας, από το πρότυπο του Ολυμπιακού Ανθρώπου, του τέκνου των Ολυμπιακών Αξιών και πρωταρχικά, της Αξίας του ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ.
Κυρίες και κύριοι,
Σε μια εποχή, κατά την οποία, όλοι αρέσκονται, να κρίνουν και να παρατηρούν τους άλλους, ενώ ταυτόχρονα, μαίνεται η πιό βαθιά οικονομική, κοινωνική, ηθική και αξιακή κρίση, που γνώρισαν η Ελλάδα και η Ευρώπη μεταπολεμικά, έννοιες και στάσεις ζωής, όπως ο εθελοντισμός, η συμμετοχή, ο ρομαντισμός η αλληλεγγύη και η αυτενέργεια των πολιτών, τίθενται ανεξήγητα στο περιθώριο της δημόσιας συζήτησης και συνείδησης.
Όταν κάτι καλό συμβαίνει, «χάνεται», σε ένα στρόβιλο αρνητικών ειδήσεων. Όταν κάτι κακό συμβεί, «γίνεται πρώτη είδηση», παντού.
Αν όμως, προσέξουμε και ερμηνεύσουμε καλύτερα, τα γεγονότα, τα αίτια εκδήλωσής τους και τους μηχανισμούς παραγωγής τους, θα δούμε πως αυτό, δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Ο πλανήτης έχει εισέλθει στον προθάλαμο, μιας νέας απόπειρας χειραγώγησης, υπό το βάρος της πίεσης που ασκούν, γιγαντιαίου μεγέθους μηχανισμοί ενοποίησης και διαχείρισης της αντίληψης και της συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Μέσα από το διαδίκτυο, οι σχέσεις «από-υλοποιούνταιι», την ίδια στιγμή, που γεννιέται μια παραίσθηση πρωτοφανούς οικειότητας, μεταξύ, δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Η είδηση και η ταχεία αντίληψη, άρα, τα ένστικτα, υποκαθιστούν την παιδεία, την σκέψη και την ελεύθερη κρίση.
Μέσα από την οικονομική οργάνωση και τις αναδυόμενες μορφές καταναλωτικής συμπεριφοράς, διαφεύγει σε όλους μας, ότι στην πραγματικότητα, χάνουμε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, υπό το βάρος δεκάδων φανερών ή συγκαλυμμένων υποχρεωτικών φορολογικών βαρών, που καθιστούν ασφυκτικό, τον ατομικό ζωτικό μας χώρο, χάνοντας έτσι, de facto, την ικανότητα χρηματοδότησης του κοινωνικού ιστού.
Όλα κατατίθενται στον βωμό μιας «συστημικής ευστάθειας», όταν όλα οδηγούν στην «κοινωνική αστάθεια».
Τα πραγματικά ερωτήματα που γεννιούνται είναι, εάν μπορούμε να αντιληφθούμε, τι συμβαίνει και αν θέλουμε να δράσουμε ή συνηθίσαμε να συνθηκολογούμε με το παρουσιαζόμενο, «ως αναπόφευκτο».
Εάν μπορούμε, να αξιοποιήσουμε τα αγαθά της τεχνολογίας, για να διαδώσουμε θετικά μηνύματα και να ενώσουμε δυνάμεις φυσικής παρουσίας και προσφοράς, μέσα από όλες τις μορφές συλλογικότητας.
Εάν είμαστε ικανοί, να εκφράσουμε την αντίθεσή μας, στην έννοια της ετεροδιοίκησης του εαυτού μας και να αυτοπροσδιοριστούμε, ξανά, ως ελεύθεροι και συμμετοχικοί άνθρωποι.
Εάν θα αντιληφθούμε, έγκαιρα, πως οι απαντήσεις στην κρίση βρίσκονται μέσα στην δική μας συνείδηση και στην ετοιμότητά μας, να ξαναδεθούμε με το υπαρξιακό μας πρότυπο, που είναι «ο Ολυμπιακός άνθρωπος».
Ο άνθρωπος, που με οδηγό την υπέρτατη Ολυμπιακή Αξία του «Ευ Αγωνίζεσθαι», είναι σε θέση να εργαστεί, ατομικά και συλλογικά, με σκοπό τη διαρκή αυτοβελτίωση και διάκριση, επιδιώκοντας, τον έπαινο αξίων πολιτών και όχι, τη δικαίωση αδιέξοδων επιθυμιών.
«Ο Ολυμπιακός άνθρωπος», δεν είναι τίποτα άλλο, παρά, το ιστορικό και διαχρονικό Ελληνικό αποτύπωμα στον κόσμο. Είναι το γέννημα της Ελληνικής Ολυμπιακής Παιδείας. Είναι ο πολίτης, που προετοιμάζεται κατάλληλα για το αγώνισμα της ζωής και διακρίνεται με δίκαιους κανόνες. Άρα, ο πολίτης αυτός, που δεν το βάζει κάτω, που δεν συνθηκολογεί με ό,τι τον μικραίνει και δεν εκπροσωπείται από «συστημικές εκφράσεις», που ηγούνται για να τον αδικούν.
Σκεφτείτε! Η Δημοκρατία γεννήθηκε από Ολυμπιακούς ανθρώπους. Η Δικαιοσύνη γεννήθηκε από Ολυμπιακούς ανθρώπους. Η φιλοσοφία, ο πολιτισμός, η ανοχή, η συμμετοχή, ο ευγενής συναγωνισμός. Όλα, έχουν την ίδια καταγωγική αναφορά. «Το Ολυμπιακό πλαίσιο Αξιών».
Έτσι λοιπόν, σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον, που εχθρεύεται τον Ολυμπιακό άνθρωπο, επειδή, ακριβώς, δεν είναι χειραγωγήσιμος, η απάντηση βρίσκεται στην έννοια «ευθύνη». Ατομική και συλλογική ευθύνη. Ιδιωτική και Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη.
Το δίλημμα του νέου κόσμου είναι «αδράνεια ή αγώνας». Νομίζω πως είναι καιρός να διαλέξουμε πλευρά.
Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, πλην αυτών, που δημιουργήθηκαν, για να δώσουν άλλοθι, σε λάθος ανθρώπους, μπορούν να γίνουν οι θερμοκοιτίδες αναγέννησης του Ολυμπιακού ανθρώπου. Ο χώρος και ο τρόπος δράσης, που θα ενδυναμώσει την κοινωνική συνοχή και θα προσφέρει, νέα και υγιή πρότυπα, στους αμήχανους και με χαμηλό ηθικό νέους, που συνθλίβονται από την ανεργία και την έλλειψη Παιδείας.
Εμείς στo Πανελλήνιο Αθλητικό Σωματείο Γυναικών «Καλλιπάτειρα», ζούμε το θαύμα της δικής μας ΜΚΟ. Χωρίς κρατική χρηματοδότηση, προσπαθούμε για το καλύτερο.
Μειώσαμε την ετήσια συνδρομή, από 300 σε 50 ευρώ, ώστε, να φέρουμε κοντά μας χιλιάδες μητέρες της κρίσης.
Να τους δείξουμε, ότι μέσα από την δική μας προσέγγιση και προσφορά Παιδείας και Έργου, γεννιούνται οι νέες Καλλιπάτειρες. «Οι Αξιακές μητέρες», που έχουν ανάγκη «τα παιδιά της Κρίσης», για να ξαναβρούν τον προσανατολισμό τους. Για να αφυπνιστούν, σε κάθε σπίτι, οι νέες αξιακές μητέρες, που θα μεγαλώσουν τους Ολυμπιακούς ανθρώπους, που θα αλλάξουν για μία ακόμη φορά τον κόσμο προς το καλύτερο. Για να ακούσουν τα παιδιά την αλήθεια της Ελληνικής αφήγησης για τον κόσμο.
Μπορούμε όμως μόνες μας; Και για πόσο; Αυτό είναι το αμείλικτο ερώτημα.
Μπορούν, μόνες τους οι εταιρείες, που αγωνίζονται να κρατήσουν ζωντανά τα προγράμματα Εταιρικής Ευθύνης τους;
Κι αν δε μπορούμε εμείς, μπορούν να αντέξουν, οι χιλιάδες μικρές ΜΚΟ, σε όλη την Ελλάδα, που αποτελούν τις κυψέλες των ενεργών πολιτών, όταν τα ίδια τα μέλη τους, ανήκουν στα θύματα της Κρίσης;
Κυρίες και κύριοι,
Λυπάμαι που το λέω, αλλά, με δεδομένο, ότι νοσεί βαρύτατα η Κυβερνητική Οργάνωση, σε λίγο είναι πιθανό, να μην υπάρχει καμιά Μη Κυβερνητική Οργάνωση.
Δεν μπορούμε να λειτουργούμε, σαν να μην υπάρχει κρίση. Χιλιάδες ΜΚΟ. Χιλιάδες νοικιασμένα κτίρια. Χιλιάδες λογαριασμοί ηλεκτρικού και τηλεφώνου. Χιλιάδες πολίτες, που κάνουν το ίδιο πράγμα, χωρίς συνέργειες, χωρίς βοήθεια και οικονομίες κλίμακος.
Γιατί ΜΚΟ, δεν σημαίνει εναλλακτικός και ανεξέλεγκτος Κρατισμός.
ΜΚΟ είναι η ίδια η Ελληνική κοινωνία.
ΜΚΟ, δεν σημαίνει τρόφιμος κονδυλίων, αλλά, τροφός της κοινωνίας.
Ας αφήσουμε πίσω τα προβλήματα του συστήματος και ας οργανωθούμε
.
Ας γίνουμε εμείς το κύτταρο της νέας Ελλάδας, στην πράξη και όχι στα λόγια. Γιατί, αν δεν το πράξουμε, θα είμαστε εμείς το πρόβλημα. Μας αξίζει να είμαστε η λύση.
Ας επιλέξουμε, λοιπόν, τον δρόμο της συνεργασίας, για να κρατήσουμε τον πολύτιμο ρόλο μας ζωντανό.
Ας ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλο κι ας δώσουμε, μαζί, τον αγώνα τον καλό, με μόνο «έπαθλο» τον κότινο, έστω και ενός παιδικού χαμόγελου!
Ας ενώσουμε δυνάμεις, ανά Περιφέρεια, ανά Δήμο. Σε όλη τη Χώρα.
Κυρίες και κύριοι,
Επέλεξα το βήμα του συνεδρίου σας, για να αναγγείλω την απόφασή μου, να αναλάβω, μαζί, με όλα τα μέλη της Καλλιπάτειρας, σε όλη την Ελλάδα, την πρωτοβουλία σύγκλησης και οργάνωσης, «του Πρώτου Πανελλαδικού Συνεδρίου Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων». Ανεξαρτήτως περιεχομένου, δράσης και μεγέθους. Θα πραγματοποιηθεί το πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου.
Για να κάνουμε τις θερμοκοιτίδες των Ολυμπιακών Ανθρώπων, να συνεχίσουν να λειτουργούν, κρατώντας την κοινωνία ενωμένη και την Ελλάδα μας όρθια.
Για να γνωριστούμε, να οργανωθούμε και να δημιουργήσουμε το Πανελλαδικό Δίκτυο, Συνεργασίας και Υποστήριξης των ΜΚΟ.
Για να βρούμε τρόπους, να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις των καιρών.
Για να περάσουμε, ως κοινωνία, παράλληλα με την Κυβερνητική Πολιτειακή Οργάνωση, από την πολιτική των πολιτικών, στην πολιτική των πολιτών.
Αξιότιμοι εκπρόσωποι των εταιριών,
Που στηρίζετε με τα προγράμματα Εταιρικής Ευθύνης σας τους πολίτες. Σας απευθύνω έκκληση, να ενώσετε τις δυνάμεις σας και να στρέψετε τους πόρους σας στην επιτυχία αυτού του πρωτόγνωρου σε μέγεθος, εγχειρήματος.
Από αυτό το Πανελλαδικό Συνέδριο, είμαι βέβαιη, πως θα προκύψει η Ελλάδα, που μπορεί να γίνει πρότυπο, ξανά, για όλο τον κόσμο που βιώνει την ίδια κρίση και είναι αμήχανος.
Σας καλώ, να επενδύσετε, για να συγκροτήσουμε τον χώρο επιβίωσης, όλων των ΜΚΟ. Ένα νέο Ολυμπιακό Στάδιο, όπου ενεργοί πολίτες, θα συνεργαστούν, θα γνωριστούν και θα μεγαλουργήσουν.
Κυρίες και κύριοι,
Χρειαζόμαστε μια νέα Κυβερνητική Οργάνωση.
«Τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις»
Μένει να πιάσουμε δουλειά.
Σας ευχαριστώ.